گیم زدن با اینترنت قسطی: روایت نریمان ناعمی از یک عمر عشق به بازی

نریمان ناعمی را خیلی‌ها با موسیقی می‌شناسند، اما پشت صحنه استیج‌ها، دنیای دیگری جریان دارد؛ دنیایی پر از جنگجو، جادو، PvP، و هیجان شبانه‌روزی در Azeroth. از اولین برخوردش با گیم در کودکی تا آرزوهایش برای ساخت یک بازی در سبک MMO با موسیقی ساکسوفون، نریمان تصویری بی‌پرده از عشقش به بازی‌های ویدیویی، مشکلات اینترنت در ایران، و آرزوی دیرینه‌اش برای حرفه‌ای شدن در دنیای گیم ارائه می‌دهد. این مصاحبه، قصه‌ای است از یک گیمر عاشق، موسیقیدانی خستگی‌ناپذیر، و انسانی با دغدغه‌های واقعی.

مهرداد ولی‌زاده: اولین بازی‌ای که به‌صورت جدی جذبش شدی چی بود؟ چه چیزی باعث شد به دنیای گیم علاقه‌مند بشی؟

نریمان ناعمی: «از همون ۵-۶ سالگی با گیم بزرگ شدم. یادمه می‌نشستم جلو تلویزیون و نمی‌فهمیدم که کی صبح میشه و کی شب میشه. اصلا نمی‌رفتم تو کوچه بازی کنم با اینکه زمان من تو کوچه بازی کردن خیلی مرسوم بود. خیلی دوست داشتم. احساس می‌کردم از دنیای واقعی کنده می‌شم و میرم تو هر دنیایی که خودم انتخابش می‌کردم. خیلی برام حس جالبی بود. از بچگی عاشقش بودم.

اولین بازی که خیلی جذبش شدم God of War بود. زمانی که منتشر شد خودم PS2 نداشتم و خونه یکی از دوستام بودم. دوره راهنمایی بودم و وقتی بازی رو دیدم ابهتش خیلی منو گرفت. تبدیل شد به یکی از مورد علاقه‌ترین گیم‌های تاریخ برای من.»

مهرداد ولی‌زاده: این روزها بیشتر چه بازی‌هایی رو بازی می‌کنی؟ سبک مورد علاقت چیه؟

نریمان ناعمی: «این روزا خیلی World of Warcraft بازی می‌کنم. خیلی بازی دوست داشتنی هست. هرچقدر بیشتر داخل بازی تلاش کنی، بهتر می‌شی و سقفی نداره. ولی اینکه سبک مورد علاقه‌ای داشته باشم، نه! من کلا دیوونه دنیای گیم هستم. همه بازی‌ها و سبک‌هارو دوست دارم»

مهرداد ولی‌زاده: مدتی استریم می‌کردی، قراره بازم استریم یا تولید محتوای گیمینگ رو دنبال کنی یا بیشتر جنبه تفریحی داره برات؟

نریمان ناعمی: «استریم کردنم درواقع جنبه تفریحی داشت، ولی پشتم باد خورد بعد یه مدت، یکی از دلایلشم سرعت اینترنت هست. خودتون می‌دونید دیگه، سرعت اینترنت واقعا خنده داره. خونه که عوض می‌کنی اصلا معلوم نیست اینترنت خوب گیرت میاد یا نه. ساختمونت کوتاه نباشه و بتونی اینترنت رادیویی بگیری. اینترنت سیم‌کارت اصلا جواب بده یا نده. ADSL خوب بدن یا ندن. هزارتا داستان بود. منم اون دوره‌ای که استریم می‌کردم ۲ بار خونه رو عوض کردم و چون بهم اینترنت خوب ندادن دلسرد شدم و ولش کردم. ولی خیلی دوست داشتم که استریمر می‌بودم. البته یکی تبلم. ولی شاید دوباره شروع کنم، چون خیلی جذاب بود اون دوره.»

مهرداد ولی‌زاده: خانواده یا اطرافیانت چه واکنشی نسبت به علاقه‌ات به گیم داشتن؟ حمایتی بوده یا نه؟

نریمان ناعمی: «آره، قشنگ یادمه، از همون ۵-۶ سالگی بابام می‌نشست کنارم و باهام آتاری بازی می‌کرد. بعد شد میکرو. بعد شد سگا و بابام همینجوری همرو پابه‌پام اومد. هیچ‌وقت بهم نه نگفتن و کسی مشکلی با دیر خوابیدنم نداشت. وقتی می‌دیدن که چشام جلو تلویزیون قلبی، قلبی شده و دارم حال می‌کنم، اونا هم لذت می‌بردن. »

مهرداد ولی‌زاده: به‌نظرت ورزش الکترونیک در ایران چقدر شناخته‌ شده‌؟

نریمان ناعمی: «بین خود گیمرا تا حدی شناخته شده است ولی اونقدری که من می‌دونم بهش بها داده نمی‌شه. مردم عادی (غیر گیمر) که فکر کنم کلا نمی‌دونن چیه. گیمرها هم به نظرم جدی نمی‌گیرنش.

تو بحث تورنمنت بین‌الملل هم به خاطر مشکلات ویزا، بازیکنای ایرانی احتمالا اذیت میشن. از طرفی هم صنف شناخته شده‌ای نداره و حمایتی ازشون نمیشه و احتمالا بودجه‌ای براش تعیین نمیشه، یه خورده یتیم هست. خیلی ناراحت کنندست.»

مهرداد ولی‌زاده: آیا مسابقات یا تورنمنت‌های خاصی رو دنبال می‌کنی؟

نریمان ناعمی: «تورنمنت و مسابقه که خیلی! هر موقع که کاری ندارم یا با سیستم یا با گوشی دارم داخل توییچ مسابقات مختلف رو می‌بینم. حتی اگر از بازیش سر در نیارم. مثلا تورنمنت بازی League of Legends رو با اینکه زیاد بازی نکردم و نمی‌دونم چی به چیه، می‌بینم و کلی کیف می‌کنم. تورنمنت کانتر استرایک، Overwatch و مخصوصابخش PvP بازی World of Warcraft اگر باشه، حتما می‌بینم. خیلی حال می‌ده. حتی بازی‌هایی که اصلا نشناسم و ببینم که تو توییچ بازدیدش بالاست رو می‌بینم.»

مهرداد ولی‌زاده: به‌نظرت آینده گیمینگ حرفه‌ای در ایران چطوریه؟ استعداد داریم ولی بستر نیست یا از پایه باید تغییر کنه؟

نریمان ناعمی: «استعداد که صد درصد. خیلی ایرانی با استعداد داریم. همه جای دنیا استعداد هست ولی دولت باید بهشون بها بده و براشون یک ارگان و بودجه مخصوص گیمرها تاسیس بشه. اونجوری که من شنیدم مثل اینکه ایران ۲۹ میلیون گیمر داره و این عدد قابل توجهی هست. ولی باید بهش بها بدن و متاسفانه در حال حاضر آینده‌ای نمی‌بینم براش.»

مهرداد ولی‌زاده: اگر امکانات حرفه‌ای داشتی (مثل پینگ پایین، اینترنت پایدار، اسپانسر و …)، بین موسیقی و گیم کدوم رو انتخاب می‌کردی؟ چقدر احتمال داشت که بازیکن حرفه‌ای بشی؟

نریمان ناعمی: «زمان بچگی ما اینترنت خیلی دست و پا گیر بود. اون موقع Dial-up بود و من وقتی حدود سال ۲۰۱۰ بازی World of Warcraft رو انجام می‌دادم، پینگم بین ۴۰۰-۵۰۰ بود. تازه ADSL داشت می‌رسید به دست مردم.

اگر تو سن پایین شرایطش بود، احتمالش زیاد بود که مسیر زندگیم تغییر کنه. گیمر حرفه‌ای شدن رو خیلی دوست داشتم. برخلاف انتظار عموم مردم، گیمر حرفه‌ای شدن هم سن و سال خاصی داره. من الان ۳۳ سالم شده و شاید تو خیلی از بازی‌ها نتونم رفلکسی که تو دوران اوجم داشتم رو نشون بدم. اگر شرایطش بود، شاید واقعا بهش فکر می‌کردم.

ولی اینکه بخوام بین موسیقی و بازی یکی رو انتخاب کنم، تا حالا خیلی بهش فکر کردم و واقعا نمی‌تونم. جفتش رو به یک اندازه دوست دارم و نمک زندگیمه.»

مهرداد ولی‌زاده: چند روز قطعی اینترنت در جریان جنگ ۱۲ روزه اخیر چه تأثیری رو زندگی آنلاین، گیمینگ یا کارهای روزمره‌ات گذاشت؟

نریمان ناعمی: «هم کارهای روزمره و هم گیم کاملا مختل شد. در کنارش افسردگی و ترس هم اضافه شده بود. واقعا وضعیت وحشتناکی بود و نمی‌دونم چی بگم. برای ما گیمرا مثل فیلم‌های ترسناک بود، چه برسه به اونایی که فروشگاه آنلاین یا شرکت داشتن و کاراشون پیش نمی‌رفت. همه چیز کاملا نابود شده بود. خود فیلم ترسناک بود. صبح که از خواب بلند می‌شدیم با اخباری که بهمون می‌رسید انگار یک دوز آدرنالین خیلی بالایی بهمون تزریق می‌شد. خیلی دوره بدی بود و امیدوارم که هیچ‌وقت تکرار نشه.

و اینکه یک راه حل بهتری در نظر بگیرن و اینترنت کشور رو برای چند روز قطع نکنن. واقعا بده!»

مهرداد ولی‌زاده: بعد از اعلام بازگشت اینترنت به وضعیت عادی، وضعیتت چطوره؟ تونستی مثل قبل به کارهات برسی؟

نریمان ناعمی: «متاسفانه ما کشور مصرف کننده VPN هستیم. الان برای بازی کردن خیلی از گیم‌ها، یا باید VPN بزنی، یا باید از Exitlag استفاده کنی، یا DNS بزنی و با هزارتا راه مختلف باید سعی کنی به سرورهای بازی وصل شی. مثل قطره‌چکون شده بود و دونه دونه بازی‌ها شروع شدن به وصل شدن. شاید امروز ۷۰-۸۰ درصد بازی‌ها درست شده باشن ولی برای همین مقدار هم کلی اذیت شدیم.»

مهرداد ولی‌زاده: اگر بخوای به کسی در خارج از کشور توضیح بدی “گیم بازی کردن با اینترنت ایران” چجوریه، چی می‌گی؟

نریمان ناعمی: «می‌گم قسطی بازی می‌کنیم. یک روز می‌تونیم وصل شیم و روز بعدش نمی‌تونیم. پینگت بالاست و کلا بازی کردن تو ایران محدوده. احساس می‌کنی که ابزار جلوتو گرفتن و فکر این نیستی که چجوری تو بازی بهتر بشی و استعدادت رو شکوفا کنی. نصف فکرت تو بازی هست و نصف دیگش درگیر ابزار شده. اینجا سخت‌افزار خیلی گرونه. باید حقوق ۱۰ ماه وزارت کار رو جمع کنی تا یک کارت گرافیک خوب بخری. و اینکه تهیه سیستم خوب و اینترنت مناسب کار سختیه و ۵۰ درصد ذهنت درگیرش می‌مونه.»

مهرداد ولی‌زاده: این روزها اینترنت ایران در وضعیت بدی قرار داره، فکر می‌کنی راه‌حلی برای این وضعیت وجود داره یا باید به شرایط فعلی عادت کرد؟ ما‌ گیمرها چطور باید اعتراض خودمون به شرایط فعلی رو اعلام کنیم؟

نریمان ناعمی: «نمی‌دونم که کلا ما گیمرا می‌تونیم با هم متحد بشیم و یک صنفی رو تشکیل بدیم و به این موضوع اعتراض کنیم. راه و روشش رو نمی‌دونم. ولی اگر کسی بدونه من خیلی خوشحال می‌شم که تو این موضوع شرکت کنم. گیمرا بتونن حق خودشون رو بگیرن، خیلی مظلوم واقع شدن تو ایران. حقیقتا نمی‌خوام ناامیدی بخش کنم، ولی فکر نمی‌کنم وضعیت بهتر از این بشه. شاید بدتر از این هم بشه. با راه و روشی که مسئولا پیش گرفتن، فکر کنم صنف گیمر مظلوم‌تر از اینی که هست هم میشه.»

مهرداد ولی‌زاده: اگر قرار باشه یک بازی بسازی یا در ساختش مشارکت کنی، سبک اون بازی چی خواهد بود و ساکسوفون توش چه نقشی داره؟

نریمان ناعمی: «اگر بخوام گیم بسازم، دوست دارم تو سبک MMO-RPG بسازم. چون گستردگیش از بازی‌های دیگه تو سبک‌های دیگه بیشتره و احتمالا خیلی حال می‌ده بهم. و قطعا سعی می‌کنم از ساز خودم هم استفاده کنم. همون‌طور که خودتم دیدی، تو پتچ جدید بازی World of Warcraft از موسقی سبک Jazz استفاده کرده بودن و خیلی باحال شده بود و چند تا از موزیک‌هاشو خودم کاور کردم. خیلی بهم چسبید. قطعا از ساز خودم و هر نوع ساز دیگه‌ای که بلدم رو داخلش استفاده می‌کنم. روح خود آدم رو وارد گیم می‌کنه و به نظرم خیلی حال می‌ده که اثر خودت رو بزاری اونجا و امضای موسیقیت رو داخل بازی قرار بدی.»

مهرداد ولی‌زاده: اگر یک روز مجبور باشی فقط بین موسیقی یا گیم یکی رو انتخاب کنی، کدوم رو نگه می‌داری؟ چرا؟

نریمان ناعمی: «واقعا نمی‌دونم. پیش اومده که یک دوره‌ای از موسیقی دور بودم و دوران ویروس کرونا بود. تقریبا سه سال از استیج دور بود. یا همین الان که متاهل شدم و وقت نمی‌کنم به خیلی از کارها برسم و یکم از استیج هم دورم. کلا زندگی سخته. یا مثلا یک دوره‌ای از گیم دور بودم و زندگی برام سخت شده بود. میلیون‌ها بار بهش فکر کردم و واقعا نمی‌شه. کلی از آدم‌های سلبریتی خارجی که دنبال می‌کنم ۹۹ درصد پسرا تو خونشون یا پلی‌استیشن دارن و بازی می‌کنن یا با پی‌سی بازی ‌می‌کنن. از اونطرف می‌ری باشگاه دوست داری موسیقی گوش بدی، میری مهمونی دوست داری موسیقی پخش شه. این ۲تا عنصرهای جدانشدنی زندگین و واقعا نمی‌تونم تصمیم بگیرم که کدومشو نداشته باشم و زندگیم واقعا جهنم میشه.»

مهرداد ولی‌زاده: اگر بتونی با یکی از شخصیت‌های بازی‌ها سلفی بگیری، کیو انتخاب می‌کنی؟ چرا؟

نریمان ناعمی: «بخوام سلفی بگیرم، قطعا کریتوس!! این شخصیت رو از بچگی دوست داشتم. به نظرم بازی God of War یکی از خوش‌ساخت‌ترین بازی‌هایی هست که تو تاریخ ساخته شده و اشتباه هم نکرده. فرنچایز رو درست و حسابی نگه داشتن و بهش پر و بال دادن. به نظرم تا لان هیچ کدوم از نسخه‌هاش مشکلی نداشته. برای من که یک‌کم کمال‌گرا هستم، برام خیلی مهمه که یک کمپانی بازی رو تو این همه سالی که داره می‌سازه، خراب نکنه.»

گفت‌وگو با نریمان ناعمی یادآور یک واقعیت تلخ و شیرین است؛ اینکه در دل محدودیت‌ها و اختلال‌ها، هنوز هم می‌شود رؤیا ساخت، گیم زد، موسیقی نواخت و امیدوار بود. او یکی از صدها هزار گیمری‌ست که نه برای فرار، بلکه برای پیوند عمیق با جهان‌های خیالی بازی می‌کند. شاید روزی برسد که اینترنت پایدار، صنف رسمی برای گیمرها، و حمایت واقعی از استعدادها، دیگر رؤیا نباشد. تا آن روز، صدای ساکسوفون نریمان و صدای دکمه‌های کیبوردش، گواه زندگی‌ای‌ است که با عشق ساخته شده است.